Δημοσιεύθηκε από τον/την: Φ.Τ
Τέλη δεκαετίας ’90. Εφορία κατοίκων εξωτερικού. Είχα πάει να δώσω τ” απαραίτητα χαρτιά ώστε να δώσει το οκ η εφορία για να πάρει ρεύμα το νεόδμητο σπίτι της αδελφής μου , παντρεμένη στη Γερμανία. Τα πάω στον υπάλληλο, τα κοιτάει στα γρήγορα και μου λέει
- Εδώ δεν έχεις αναγράψει το άθροισμα των ποσών της στήλης αυτής.
- Δε ξέρω γράμματα, με πνεύμα του απαντάω. Κάντε το εσείς!
- Καλά βγες έξω στο διάδρομο να βρεις κανά λογιιστή, με παροτρύνει.
Ασφαλώς και κατάλαβα ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα διότι όχι μόνο «φώναζε» η φάτσα του υπαλλήλου αλλά και η φτηνή και τραβηγμένη από τα μαλλιά δικαιολογία.
Εξερχόμενος, μόλις άνοιξα τη πόρτα, πέφτω πάνω στο θυρωρό του κτηρίου, στα ανώγεια ο κ. θυρωρός, μεσόκοπος αλλά όχι ασπρομάλλης. Λογιστής ο κ. θυρωρός; Στο κτήριο αυτό εκτός από την εφορία είχε και Γραφεία Β/θμιας εκπαίδευσης, τον ήξερα φυσιογνωμικά διότι έκανα τα χαρτιά μου εκεί για καθηγητής.
- Τι συμβαίνει; με ρωτάει.
Πριν προλάβω να του εξηγήσω μου λέει να ανέβω στο κυλικείο να τον περιμένω.
Μετά από λίγο, στο κυλικείο, με αποφασιστική φωνή μου λέει:
- Για να μη λέμε πολλά, δώσε 50.000 δρχ και καθάρισες!
Σηκώνομαι απότομα από τη καρέκλα, με τεντωμένο το αριστερό μου χέρι, του απαντάω οργισμένα:
- Τόσο τον έχω! δείχνοντας τον ώμο μου με το δεξί μου χέρι. «Τ” αρχ…… μου θα πάρεις!!».
- Καλά παιδί μου, και γω “χω παιδί με μεταπτυχιακά που ψάχνει για δουλειά, μαλάκωσε ο κ. θυρωρός.
Κατεβαίνω στο ισόγειο, στην ίδια στοά ήταν και ένας τύπος που έβγαζα καμμιά φορά φωτοτυπίες.
- Κοίτα ρε τους που….. θέλουν να μου αρπάξουν λεφτά για καθαρά χαρτιά στην εφορία.
- Πόσα σου ζήτησαν;
- Πενήντα χιλιάδες…
- Ελα μωρέ, δώσε εκει-πέρα τριάντα χιλιάδες….πενήντα;
Ωπα! Στο κόλπο και αυτός…
Παίρνω τηλέφωνο στη Γερμανία, το λέω στην αδελφή μου, της λέω ότι ίσως θα καθυστερήσουμε λίγο αλλά τα χαρτιά είναι εντάξει και δε πρέπει να τους τα ακουμπήσουμε. Το λέει στο γερμανό άντρα της, οκ ας τα δώσει τα 30.000δρχ. ο αδελφός σου…δεν είναι πολλά.
Είχα γίνει μπαρούτι, το ξανασκέφτηκα, γιατί να χαλιέμαι αφού τους ενδιαφερόμενους δεν τους νοιάζει; Τα έδωσα και εγώ τα 30.000 δρχ στον φωτοτυπά, και κατόπιν ήλθε ο υπάλληλος και έβαλε την υπογραφή του, και είχε την ίδια αγωνία και το ίδιο χρώμα στο πρόσωπο που είχα και εγώ όταν….ε! αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα διηγηθώ άλλη φορά.
Loading ...
Σχολιάστε