Το Γενάρη του 2007 κατέβαινα στην Αθήνα με το Ιντερσιτυ στην πρώτη Θέση μετά από 10 χρόνια που ταξίδευα με άλλα μέσα. Ο σταθμός της Θεσσαλονίκης άθλιος-γίνονταν βέβαια κάποια έργα, ωστόσο η αποβάθρα θύμιζε ακόμη τη δεκαετία του 60. Φθάνει το τρένο – τα γκράφιτι δεν επέτρεπαν να δεις καθαρά τον αριθμό του βαγονιού – όσο για γερμανικές πινακίδες με το σημείο στο οποίο στέκεται το βαγόνι δεν το συζητάω. Ρωτώ τον ένστολο υπάλληλο για το βαγόνι αριθμός τάδε ουτε γύρισε να με κοιτάξει. Ένας αχθοφόρος μου δείχνει το δρόμο, ωστόσο τον θεώρησα καθυστερημένο και αδιαφόρησα για την πληροφορία τρέχω πάνω -κάτω και τελικά λαμβάνω υπόυη την υπόδειξη του »τρελλού», ο οποίος γελούσε στοργικά… Μπαίνω στο εξαθέσιο διαμέρισμα, όπου βρίσκεται ήδη μία καλοντυμένη και ευειδής τριαντάρα. Σε λίγο εισβάλλουν δύο τύποι με την άνεση του αφεντικού στρογγυλοκάθονται.
Εκ φύσεως ομιλητικός κάποια στιγμή ανόιγω την κουβέντα με την αφορμή ότι ξερουν όσους έρχονται και μας δίνουν καφέδες και εφημερίδες. ΟΙ τύποι δηλώνουν υπάλληλοι του ΟΣΕ και συνδικαλιστές, μάλιστα ο ένας ΠΑΣΟΚ και ο αλλος ΝΔ οι οποίοι πηγαίνουν χωρίς εισητήρια στην Αθήνα. Η νεαρή πρωτοδιόριστη υπάλληλος στο Υπουργείο Εσωυτερικών. Δούλευε πρίν στον ιδιωτικό τομέα, στο χώρο της διαφήμισης. Είχε σπουδάσει ΜΜΕ στο Πάντειο και είχε μεταπττχιακό τίτλο στη διαφήμιση από το πανεπιστήμιο Rutgers. Βέβαια μολονότι η δουλειά της στον ιδιωτικό τομέα σχετιζόταν με την εξειδίκευση της ήταν πολύ σκληρή και κακοπλνρωμένη οπότε ο στρατηγός πατέρας της χρησιμοποίησε τις γνωριμίες της και τη διόρισε στο Υπ Εσωετρικών με 1300 ευρώ μισθό πρώτου χρόνου .
Οι ΟΣΕτζήδες φυσικά επιβράβευσαν την επιλογή της να καταφύγει στα μέσα για να εξασφαλίσει μία καλή δουλειά για μία γυναίκα που θέλει να κάνει οικογεια. Φυσικά στη δική μου ερώτηση εάν έχει αντικείμενο στο Υπ Εσωτερικών μου εξήγησε ότι ακριβώς η έλλειψη αντικειμένου καθιστά τη δουλειά κατάλληλη για μία γυναίκα που θελει να κάνει οικογένεια. Φθάνουμε στη Λάρισα ανεβαίνει μεσόκοπος πατέρας με έναν 14χρονο και ένα 8χρονο γιο. Οι ΟΣΕτζήδες απαθείς απαιτούν ο πατέρας που έχει πληρώσει τρία εισητήρια να πάρει τον οκτάχρονο αγκαλιά. Άλλωστε αυτός ήταν επιχειρηματίας και έπινε το αίμα των υπαλλήλων. Εκνευρίζομαι τους ειρωνεύομαι και μας αδείαζουν τη γωνιά. Διαβάζω στη συνέχεια τα βιβλία και τις εφημερίδες μου και φαντάζομαι ότι επιβαίνω στο ICE και ταξιδεύω Βερολίνο-Χαιδελβέργη.
Loading ...
Σχολιάστε