Δημοσιεύθηκε από τον/την:
Καλημέρα σας, δεν είμαι αγανακισμένος με την κατάσταση αλλά απογοητευμένος. Γιατί και σε μένα αν μου δίναν το επίδομα ¨ζεστάματος μηχανής¨ ή ¨μεταφοράς φακέλου¨, θα το έπαιρνα. Η ερώτησή μου όμως και εκεί που κανείς δεν εστιάζει, είναι το ποιός το έδινε το επίδομα. Δηλαδή, για τις μαϊμουδιές, κάποιος με όνομα και επώνυμο, έβαζε υπογραφή. Γιατί δεν φωνάζουμε τον περί ου ο λόγος, να τον ρωτήσουμε, γιατί το έδωσε.. και να μας εξηγήσει, ότι τον πιέσανε, ότι τον κοροϊδέψανε.. να αναλάβει την ευθύνη επιτέλους κάποιος και να υποστεί τις συνέπειες. Γιατί το επίδομα των λχ 100 ευώ, πολλαπλασιάζεται επί 1000 υπαλλήλους επί 12 μήνες επί 10 χρόνια, και να.. το 1ο δις ευρώ! Ποιος υπέγραψε; Εν ζωή θα είναι, θα τον βρούμε. Εδώ λοιπόν, είναι η παρελκυστική τακτική του ¨μαζί τα φάγαμε¨.
Βεβαίως, μαζί τα φάγαμε, αλλά κάποιος τα έδινε για να τα φάμε. Και κάτι άλλο.. Ο καθένας έτρωγε όσο μπορούσε. Ο δ.υ. έτρωγε ένα επίδομα το μήνα, ο εργολάβος μία προμήθεια, ο πολιτικός…. Και η αλήθεια είναι ότι από όλους αυτούς, μόνο ο πολιτικός μπορούσε να ελεγχθεί – από το λαό. Συμφωνώ ασφαλώς με τη συλλογική ευθύνη, αλλά όχι με τα ποσοστά της. Ευθύνη του πολιτικού είναι και η διαπαιδαγώγηση του λαού στη συνέπεια, στην ορθότητα, στη νομιμοφροσύνη. Με το έμπρακτο παράδειγμα και την εφαρμογή των νόμων. Γιατί ο απείθαρχος Έλληνας δε λερώνει το μετρό, ενώ 5 μέτρα μετά θεωρεί το πεζοδρόμιο κάδο απορριμάτων; Γιατί φοράει κράνος, ενώ σβήνει κλήσεις για δολοφονικές παραβάσεις; Αφού όλα ειναι και θέμα παιδείας, ομοίως θα μπορούσε ο πολίτης να μάθει να πιστεύει στο φορολογικό σύστημα, στην αξιοκρατία. Γιατί ακόμα και όπου υφίσταται, δεν είναι όλοι πεπεισμένοι για αυτή.
Το δυσκολότερο δε, δεν είναι για μένα η οικονομική κρίση. Ακόμα και αν μας σβήναν το χρέος και οι μισθοί σε μία ημέρα επανέρχονταν, την επόμενη θα είχαμε πάλι χρέος και τα ίδια. Κάπου χάσαμε τον προορισμό μας. Εκεί είναι η ευθύνη των πολιτικών. Βεβαίως μαζί τα φάγαμε, γιατί μάθαμε να μας νοιάζει μόνο το εγώ. Και αν ο κόσμος γύρω καεί, εμείς να έχουμε το διορισμό μας, το μισθό μας (και το επιδομα). Νομίζαμε ότι άλλο είναι το Κράτος και άλλο οι πολίτες. Και ότι οι πολίτες μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν το Κράτος (και αυτό κάνανε, γιατί το Κράτος τους το επέτρεπε). Δεν θα γινόταν ποτέ τα τεράστια έργα στην Ελλάδα, αν δεν υπήρχε η πίεση από τους ξένους για τους ΟΑ 2004. Ίσως, και σ” αυτή την περίπτωση η εξωτερική απειλή (βοήθεια), σε συνδυασμό με τον εγωισμό και το φιλότιμό μας να δώσουν τη λύση. Μέχρι την κάθαρση, είμαι απογοητευμένος.
Loading ...
Σχολιάστε