Δημοσιεύθηκε από τον/την: agnosth
Θα αναφερθώ στο παρακάτω περιστατικό κατάγομαι από την Αιγιάλεια θα σας πω την παρακάτω ιστορία. Η περιοχή αυτή είχε πολλούς αμπελώνες με κύρια καλλιέργεια το ροζακί το λεγόμενο κέρινο σταφύλι.
Το καλοκαίρι λοιπόν του 87 πλησιάζει ένας <> του συνεταιρισμού τον Πατέρα μου και του λέει: αποφασίσαμε να κόψουμε τα αμπέλια και να πάρουμε επιδοτήσεις.
Ο Πατέρας μου που δεν ήταν μέλος του συνεταιρισμού (γιατί πίστευε στην σωστή διαχείριση και θεωρούσε πως τα χρήματα της ΕΕ θα έπρεπε να διαχειρίζονται ορθολογικά κάτι που έβλεπε πως δεν γίνεται) του απαντάει: αντε και τα κόψαμε μετά τι;
Τότε ο <> συνεταιριστής του απαντάει: θα βάλουμε πορτοκαλιές και μανταρινιές.
Με την σειρά του ο Πατέρας μου του ανταπαντάει: μα στην περιοχή μας κινδυνεύουν να καούν από τον πάγο.
Τότε λαμβάνει την έξις αποστομωτική απάντηση από τον <> συνεταιριστή: μα καλά είσαι βλάκας, εμείς τις επιδοτήσεις θέλουμε να πάρουμε, να φτιάξουμε κανένα σπίτι , να αγοράσουμε κανένα αυτοκίνητο, όσο για το αν θα καούν λίγο μας νοιάζει έχουμε αλισβερίσι με τους γεωπόνους και θα βγούμε λάδι. Άσε που σκεφτόμαστε να βάλουμε ανεμομίκτες όπου και από εκεί θα τα οικονομήσουμε να φανταστείς θα βάλουμε καλοριφέρ πετρελαίου στα σπίτια μας.
Ακόμα και σήμερα θυμάμαι το θλιμμένο βλέμμα του Πατέρα μου και την απάντηση που έδωσε: άντε χριστιανέ μου στην δουλειά σου , αυτά τα χρήματα που μου λες ότι θα σπαταλήσεις σε σπίτια και αυτοκίνητα είναι λεφτά που θα κληθούν να πληρώσουν τα παιδιά μου και τα παιδιά σου ίσως και τα παιδιά τους εγώ συνένοχος δεν γίνομαι. Δεν θέλω να έχω καμιά σχέση με τον συνεταιρισμό σας, δεν με ενδιαφέρει να γίνω μέλος, ούτε το αμπελάκι μου το κόβω άντε στην ευχή του θεού.
Πράγματι ο πατέρας έως και σήμερα καλλιεργεί τα αμπέλια του , ζούμε σε ένα σπίτι του 1932 αυτά τα παλιά με την πλίθα και την πέτρα, μεγαλώσαμε σπουδάσαμε και δεν έχουμε δουλειά. Όλοι αυτοί που συνεταιρίστηκαν έχουν πολυτελέστατα σπίτια, πανάκριβα αυτοκίνητα και γη χέρσα γεμάτη βάτα να μην ξεχάσω και συνεταιρισμό υπερχρεωμένο.
Θα συμφωνήσω στο μαζί , όχι όμως τα φάγαμε, αλλά τα έφαγαν κάποιοι… και κάποιοι άλλοι κοιτούσαν από μακριά, όχι γιατί δεν μπορούσαν, αλλά γιατί αυτό τους επέβαλε η συνείδησή τους, μόνο που η σιωπή πολλές φορές θεωρείται συνενοχή.
Loading ...
Σχολιάστε